Ύφεση ή/και στασιμοπληθωρισμός στον ορίζοντα

 

του Παύλου Δερμενάκη

Τα σύννεφα πυκνώνουν σταδιακά πάνω από την παγκόσμια οικονομία ενώ όλο και περισσότεροι αναλυτές συντάσσονται με τις απόψεις ότι τα προβλήματα είναι πολύ μεγαλύτερα. Επίσης παραδέχονται ότι δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις και «το φάρμακο δια πάσαν νόσον» της παροχής φθηνής ρευστότητας, που χρησιμοποιείται διαχρονικά από το 2008 και μετά με τη μέγιστη ευκολία, όχι μόνο δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί αντίθετα αποτελεί βασική πηγή των προβλημάτων σήμερα. Συνεπώς απαιτείται η αντιστροφή της χρήσης του. Συμπερασματικά βρισκόμαστε μπροστά σε μία νέα περίοδο που το πλέον πιθανό χαρακτηριστικό της μπορεί να είναι η ύφεση και στη συνέχεια ο στασιμοπληθωρισμός, δηλαδή χαμηλή ανάπτυξη σε συνδυασμό με υψηλό πληθωρισμό. 

– Μόνιμος πληθωρισμός: Η αναζωπύρωση του πληθωρισμού παγκόσμια άρχισε πριν από ένα περίπου χρόνο. Αρχικά οι ειδικοί καθησύχαζαν τον κόσμο ότι θα ήταν ένα παροδικό φαινόμενο το οποίο θα «ξεφούσκωνε». Στην παρούσα περίοδο βιώνουμε παγκόσμια μια κατάσταση συνεχούς ανόδου των τιμών, που παραπέμπουν σε άλλες εποχές που πολλοί στον δυτικό κόσμο τις είχαν ξεχάσει. Κάθε μήνα διαμορφώνονται νέα υψηλά στον πληθωρισμό με άγνωστο το σημείο τερματισμού.

Σημειώνουμε εδώ ότι οι αναλυτές καταλήγουν ότι οι πληθωριστικές διαδικασίες οφείλονται και στην πλευρά της ζήτησης (λόγω πανδημίας: ρευστότητα μέσω των κεντρικών τραπεζών και χαλαρή δημοσιονομική πολιτική) και στην πλευρά της προσφοράς (περιορισμοί πανδημίας, διαταραχές στην εφοδιαστική αλυσίδα, εισαγόμενος πληθωρισμός αύξησης κόστους παραγωγής για την ενέργεια, αυξήσεις τιμών εμπορευμάτων λόγω του πολέμου και της παράτασής του κ.ά.). Όμως σταδιακά, στην παρούσα περίοδο, το βάρος μετατοπίζεται ολοένα και περισσότερο στην προσφορά (πληθωρισμός προσφοράς) γεγονός που σημαίνει ότι α) δρομολογούνται υπό προϋποθέσεις διαδικασίες στασιμοπληθωρισμού και β) η αναδιανομή σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων είναι ακόμα μεγαλύτερη.

– Αναδιανομή εισοδημάτων: Μέσω της πληθωριστικής διαδικασίας γίνεται μια τεράστια αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου κυρίως σε βάρος των πλέον ευάλωτων, καθώς τα εισοδήματά τους μένουν στάσιμα ή αυξάνονται με ρυθμό χαμηλότερο του πληθωρισμού, καθώς και σε βάρος μεγάλων τμημάτων της παγκόσμιας περιφέρειας. Στο βαθμό που ο πληθωρισμός προκαλείται από την πλευρά της προσφοράς, με την αύξηση του κόστους και την ταυτόχρονη αύξηση του κέρδους (βλέπε διπλανή σελίδα το άρθρο το Κώστα Μελά) τότε η αναδιανομή παίρνει ληστρική μορφή. Οι εξελίξεις αυτές αναμένεται να έχουν μεγάλη επίδραση στον χάρτη των παγκόσμιων κοινωνικών συγκρούσεων.

Φυσικά η παρούσα κρίση με τη μορφή των πληθωριστικών πιέσεων και των συνεπειών τους πλήττει τα λαϊκά στρώματα αλλά οξύνει και τους αδυσώπητους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς. Η δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει συνολικά η Ευρώπη το τελευταίο διάστημα είναι χαρακτηριστική. Συνεπώς σε αυτές τις διαδικασίες θα έχουμε και μεταξύ των αρχικά ισχυρών χαμένους καθώς και μεγάλα τμήματα κεφαλαίου που οδηγείται σε απαξίωση.

– Ανάγκη λύσεων και περιορισμοί: Η πληθωριστική διαδικασία έχοντας λάβει τη μορφή χιονοστιβάδας δεν μπορεί να μείνει χωρίς αντιμετώπιση. Μόνο που στο «οπλοστάσιο» των υπέρμαχων της λειτουργίας της αγοράς και του «ανταγωνισμού» δεν υπάρχει η λογική του ελέγχου στη διαμόρφωση των τιμών αλλά οι έμμεσες παρεμβάσεις μέσω της νομισματικής πολιτικής, μείωση ρευστότητας και αύξηση των επιτοκίων. Πρακτικά το εργαλείο της παροχής ρευστότητας τρισεκατομμυρίων που χρησιμοποιήθηκε από τις κεντρικές τράπεζες από το 2008 και μετά και με ιδιαίτερη έμφαση στην περίοδο της πανδημίας μέχρι σήμερα, για να σωθούν πρώτα και κύρια οι χρηματιστηριακές αγορές, έπρεπε να έχει αντιστραφεί εδώ και αρκετούς μήνες, κάτι που φυσικά δεν έγινε. Σήμερα οι θιασώτες της ήπιας προσαρμογής στην πολιτική μείωσης της ρευστότητας από πλευράς των κεντρικών τραπεζών βρίσκονται στη δύσκολη φάση της αναγνώρισης ότι χάθηκε πολύτιμος χρόνος και συνεπώς δεν υπάρχουν περιθώρια για αυτή την ήπια προσαρμογή. Απαιτούνται πολύ πιο ριζικές λύσεις, που έχουν όμως και πολλούς κινδύνους και όσον αφορά την ύφεση και όσον αφορά την πορεία των αγορών μετά «το πάρτι με τις ενέσεις ρευστότητας». Φυσικά όλα αυτά σημαίνουν σημαντική αύξηση επιτοκίων όταν υπάρχει ήδη υπερδανεισμός!

– Ύφεση; Στασιμοπληθωρισμός; Ή και τα δύο; Όσο κάποιοι υποβάθμιζαν το πληθωριστικό πρόβλημα εκτιμούσαν ότι μπορεί να ξεπεραστεί με την ήπια προσαρμογή και το ενδεχόμενο της ύφεσης. Όμως η πραγματικότητα πλέον αναδεικνύει ότι χωρίς μέτρα νομισματικής πολιτικής που θα οδηγήσουν σε σημαντικούς περιορισμούς στους ρυθμούς μεγέθυνσης της οικονομίας η κατάσταση όχι μόνο δεν αντιμετωπίζεται αλλά σταδιακά μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτη. Αυτό και σε συνδυασμό με τον πόλεμο στην Ουκρανία, που φαίνεται ότι θα είναι μακράς πνοής και όχι ολίγων μηνών, με τα μέτρα κατά της Ρωσίας και τα αντίμετρα από πλευράς της, επιδεινώνει δραματικά το ενεργειακό κόστος και όχι μόνο και εκτινάσσει την πληθωριστική διαδικασία. Άρα σε κάθε περίπτωση απαιτούνται έστω και με αρκετή χρονική υστέρηση «γενναία μέτρα» από πλευράς κεντρικών τραπεζών. Όλο αυτό το μείγμα πολιτικής οδηγεί στο συμπέρασμα ότι βαδίζουμε προς την ύφεση. Για όλο και περισσότερους αναλυτές η ύφεση και η απότομη προσγείωση της παγκόσμιας οικονομίας αποτελεί το βασικό σενάριο. Σενάριο που «προεξοφλείται» από τις αρνητικές εκτιμήσεις / προσδοκίες των επιχειρήσεων για την πορεία τους και των καταναλωτών για τα εισοδήματά τους και την αγοραστική τους δύναμη.

Δυστυχώς όμως το κακό σενάριο δεν τελειώνει εδώ. Η μείωση της ρευστότητας και η αύξηση των επιτοκίων για τον έλεγχο του πληθωρισμού δεν θα είναι βραχύβια. Θα είναι μια παρατεταμένη διαδικασία που θα συνεχιστεί ακόμα και εν μέσω ύφεσης. Διαφορετικά θα έχουμε αναζωπύρωση του πληθωρισμού. Όμως συνέχιση της πολιτικής μείωσης ρευστότητας σε συνθήκες ύφεσης ή έστω σχεδόν μηδενικής μεγέθυνσης θα οδηγήσει κατά πάσα πιθανότητας σε στασιμοπληθωρισμό καθώς η τρέχουσα πληθωριστική διαδικασία, όπως προαναφέραμε, είναι σε ολοένα και μεγαλύτερο βαθμό πληθωρισμός προσφοράς. Στο πλαίσιο μιας τέτοιας ανάλυσης, μετά την ύφεση όλο και περισσότεροι αναλυτές συντάσσονται με την άποψη ότι θα πάμε σε στασιμοπληθωρισμό. Παράλληλα αρκετοί αναλυτές καταλήγουν ότι η ύφεση μπορεί να είναι βαθιά και παρατεταμένη.

– Χρέη και επιτόκια, ο φαύλος κύκλος: Ο δυτικός κόσμος έχει ζήσει, με αφορμή την κρίση του 2008, μια μακρά περίοδο χαμηλών, μηδενικών ή ακόμα και αρνητικών επιτοκίων. Όπως είναι φυσικό σε αυτές τις συνθήκες άνθισε ο δανεισμός που αποτέλεσε ένα από τους κύριους μοχλούς ξεπεράσματος της κρίσης αρχικά και μεγέθυνσης («ανάπτυξης») στη συνέχεια. Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στο δημόσιο χρέος που συνεχώς αυξάνεται και ιδιαίτερα στην περίοδο της πανδημίας ακόμα και για «ενάρετες» χώρες. Το ελληνικό κινείται στο 200% του ΑΕΠ. Το πρόβλημα όμως του παγκόσμιου χρέους ιδιωτικού και δημόσιου μαζί είναι ακόμα μεγαλύτερο καθώς αυτό από 200% του παγκόσμιου ΑΕΠ το 1999 έχει φτάσει στο 350% τώρα. Η αναγκαία, στο πλαίσιο της νομισματικής πολιτικής, αύξηση των επιτοκίων, που όπως αναφέραμε δεν θα είναι ήπια, αναμένεται να οδηγήσει πολλούς σε κρίση χρέους γεγονός που θα επιδεινώσει την ύφεση χρονικά και ποσοτικά και θα οδηγήσει πολλές πληθυσμιακές ομάδες σε απόγνωση.

– Κρίση, στασιμοπληθωρισμός και αναδιανομή: Είναι προφανές ότι τόσο στο σενάριο της ύφεσης όσο και σε εκείνο του στασιμοπληθωρισμού οι πλέον χαμένοι οικονομικά είναι τα λαϊκά στρώματα. Ύφεση και στασιμοπληθωρισμός σημαίνουν ανεργία και μάλιστα παρατεταμένη σε συνδυασμό με συνέχιση της πληθωριστικής διαδικασίας και μάλιστα σε ένα περιβάλλον με σημαντικές πιέσεις λόγω των πάσης φύσεως οφειλών των ιδιωτών. Πρακτικά αυτά θα καταλήξουν όχι μόνο σε αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου στην τρέχουσα περίοδο αλλά και αναδιανομή του ήδη συσσωρευμένου πλούτου, κάτω και από την πίεση των χρεών. Για μία ακόμα φορά οι λαϊκές μάζες θα πληρώσουν την κρίση για να συνεχίσουν να αυξάνουν τις περιουσίες τους λογιστικά και σε πραγματικούς όρους οι ολίγοι.

– Μια διαφορετική κρίση: Συνεπώς οδεύουμε προς μία διαφορετική κρίση. Η κρίση αυτή φαίνεται ότι θα έχει συνδυαστικά τα χαρακτηριστικά και της κρίσης στασιμοπληθωρισμού των δεκαετιών ‘70-‘80 αλλά και τα χαρακτηριστικά της κρίσης χρέους 2008 και μετά. Ο συνδυασμός των δύο προβλημάτων σε συνθήκες που η νομισματική πολιτική, που αποτελεί στην παρούσα περίοδο του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού το βασικό εργαλείο ρύθμισης του κύκλου της οικονομίας, δεν μπορεί να δώσει την εύκολη λύση με την παροχή ρευστότητας ή το αντίθετο, καθώς επιδεινώνει είτε το ένα είτε το άλλο πρόβλημα, διαμορφώνει «προκλήσεις» τόσο για τους «χαράσσοντες πολιτική» όσο και για τους λαούς που υφίστανται τα αποτελέσματα των αποφάσεών τους.

Κάνοντας μια γενική εκτίμηση της οικονομικής κατάστασης διαπιστώνουμε ότι βρισκόμαστε σε μια νέα μορφή που παίρνει η μακρόσυρτη και ανεπίλυτη συστημική κρίση, που δεν έχει πάψει να επανεμφανίζεται από τη δεκαετία του ’70. Η «λογική» του κεφαλαίου δεν μπορεί να βγάλει τις οικονομίες και τις κοινωνίες από αυτή την κρίση, που είναι συνεχώς επαναλαμβανόμενη διαδικασία. Η ελπίδα κατοικεί στη δύσκολη ανηφορική πορεία που πρέπει να διανύσουν οι λαοί για να γίνουν υπολογίσιμος παράγοντας των εξελίξεων.

Δημοσίευση: Εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς"  Φύλλο 598, 08/07/2022

Πηγή: https://edromos.gr/yfesi-i-kai-stasimoplithorismos-ston-orizonta/

Επιδομάτων συνέχεια

 

του Παύλου Δερμενάκη

Το πολιτικό σύστημα καθιέρωσε την «εποχή των επιδομάτων». Πλατφόρμες, επιδόματα, βοηθήματα, ενισχύσεις, αναδρομικά, υποσχέσεις… που όλα βασίζονται στην ίδια ληστρική πολιτική σε βάρος του λαού. Πρώτα σε εξαθλιώνουμε με φόρους, χαράτσια, ακρίβεια, μειώσεις, μισθών και συντάξεων και μετά σου επιστρέφουμε, μέσα από περίπλοκες διαδικασίες που έχουν κόστος για εσένα και άτοκα, ένα μέρος από αυτά που σου πήραμε. Και ο χορός των επιδομάτων, του εμπορίου της ελπίδας και των υποσχέσεων καλά κρατεί.

Όλοι, ανεξαρτήτως κόμματος και χρώματος, εφαρμόζουν την ίδια πολιτική. Αντιλαϊκή πολιτική στο σύνολο και το αποτέλεσμα, φιλολαϊκό προσωπείο μέσω των επιδομάτων-βοηθημάτων προσδοκώντας όλοι κάτι καλύτερο την «ώρα τις κρίσης», στις εκλογές. Φυσικά πολιτική επί της ουσίας δεν μπορούν να ασκήσουν αφού είναι σύσσωμοι προσδεδεμένοι-εξαρτημένοι από ξένα κέντρα αποφάσεων. Αρχικά ήταν οι κανόνες της Ε.Ε. και να μπούμε στο ευρώ, μετά ήρθαν τα μνημόνια, ακολούθησε η πανδημία και τώρα ο πόλεμος στην Ουκρανία. Σε όλες τις «εποχές» με όλα τα προβλήματα η συνταγή του πολιτικού συστήματος είναι μία: «Εξάρτηση», ευθυγράμμιση με «τη σωστή πλευρά της ιστορίας» σε όλα. Η ουσία της πολιτικής, όχι μόνο της οικονομικής, υπαγορεύεται από έξω. Στο εσωτερικό η διαχείριση της κρίσης που δημιουργεί αυτή η πολιτική γίνεται με επιδοματάκια. Με αυτά τα δεδομένα ο «ανταγωνισμός» μεταξύ των κομμάτων της εξουσίας περιορίζεται στη διαχείριση των επιδομάτων. Πώς θα φανεί στα μάτια του κόσμου ότι ο σημερινός «ηγέτης» είναι καλύτερος από τον προηγούμενο στην ανακούφιση του λαού με επιδόματα.

Καθώς, όπως προκύπτει από τα γεγονότα, βαδίζουμε προς εκλογές πολύ νωρίς το φθινόπωρο, η κυβέρνηση της Ν.Δ. έχοντας τεράστια φθορά λόγω της πολιτικής της προσπαθεί να «σώσει την παρτίδα» με την επιδοματολογία. Η μία πλατφόρμα κλείνει, η άλλη ανοίγει, η επόμενη εξαγγέλλεται με αυξημένη επιδότηση και στο βάθος τα «βαριά χαρτιά» εν όψει της ομιλίας του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη το Σεπτέμβρη. Η 13η «σύνταξη» των 300 ευρώ που είχε ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ και κατάργησε η Ν.Δ., για να δώσει τα χρήματα σε άλλα επιδοματάκια, φαίνεται, όπως κυκλοφορεί στους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους, ότι θα επανέλθει και μάλιστα αυξημένη. Παράλληλα ενώ το Συμβούλιο της Επικράτειας εδώ και 17 μήνες έχει συζητήσει για τα αναδρομικά του 11μήνου, πριν το νόμο «Κατρούγκαλου» για τα δώρα των συντάξεων και τις επικουρικές, δεν έχει βγάλει απόφαση. Ενδεχόμενα να δούμε και αυτή την απόφαση να αξιοποιείται προεκλογικά. Και όλα αυτά από πλευράς κυβέρνησης καθώς πανηγυρίζει για τον τερματισμό της «αυξημένης εποπτείας» από τους δανειστές που της δίνει μεγαλύτερη ευχέρεια σε χειρισμούς για μικροπαροχές. Την ίδια στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να επιχειρηματολογεί για τη δική του επιδοματική πολιτική και πόσο φιλολαϊκή ήταν, σε αντίθεση με εκείνη του κ. Μητσοτάκη και ο χορός της «κούφιας» πολιτικά αντιπαράθεσης καλά κρατεί.

Με αυτά τα δεδομένα πάμε σε εκλογές με αυξημένη επιδοματολογία. Εξαγγελίες, πλατφόρμες, αναλύσεις στα κανάλια από τους ειδικούς και αιτήσεις για το επίδομα που «δικαιούμαστε». Και όλα αυτά, εν μέσω πολέμου, ενώ ο γεωπολιτικός ορίζοντας σκοτεινιάζει και ο γείτονας που λέγεται Τουρκία προκαλεί και απειλεί. Οψόμεθα…

Δημοσίευση: Εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς"  Φύλλο 596, 25/06/2022

Πηγή: https://edromos.gr/epidomaton-synecheia/

Επιδόματα «δια πάσαν νόσον» (του πολιτικού συστήματος)

 

του Παύλου Δερμενάκη

Η ελληνική κοινωνία μοιάζει με την ιστορία του Νασρεντίν Χότζα για το σπίτι του φτωχού, που είχε μόνο ένα δωμάτιο, στο οποίο δεν χωρούσε η οικογένειά του. Γι’ αυτό ζήτησε από τον Χότζα να τον βοηθήσει να λύσει το πρόβλημα. Αυτός τον συμβούλευε και σταδιακά, μέρα με τη μέρα, γέμιζε το δωμάτιο με διάφορα ζώα. Όταν πια στο δωμάτιο η ασφυξία έφτασε στο απροχώρητο, τον συμβούλεψε να βγάλει ένα από τα μεγάλα ζώα που ήδη είχε βάλει. Την επόμενη μέρα ο φτωχός έδινε τις ευχαριστίες του στο Χότζα γιατί με τη συμβουλή του ανασάνανε. Τα υπόλοιπα ζώα έμειναν και φυσικά σταμάτησε να παραπονιέται για το μικρό σπίτι που δεν επαρκούσε να καλύψει τις ανάγκες του.

Κάπως έτσι είναι η κατάσταση και στην ελληνική κοινωνία, με τα οικονομικά μέτρα σε βάρος του λαού και τα επιδοματάκια που δίνει στο τέλος το πολιτικό σύστημα, όπως εκφράζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση.

Επιστρέφουν κλάσμα όσων έχουν υφαρπάξει (σε όσους βγάλουν άκρη με τις διάφορες «εφαρμογές»)

Το λαϊκό εισόδημα μειώνεται εδώ και 13 χρόνια. Αρχικά με τα μνημόνια και τις πολιτικές τους, που συνεχίζονται μέχρι σήμερα, μετά με την παύση λόγω κορωνοϊού, και τώρα με τον πληθωρισμό. Και ενώ το πολιτικό σύστημα με τις αποφάσεις και τα έργα του έχει φτωχοποιήσει στο έπακρο τον λαό, έρχεται στη συνέχεια να «διορθώσει» τα κακώς κείμενα με τη διανομή επιδομάτων που είναι ένα απειροελάχιστο κλάσμα από αυτά που ήδη έχουν αφαιρέσει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, από το λαϊκό εισόδημα. Μόνο το 2022 έχουμε: αρχικά το επίδομα θέρμανσης για τα σπίτια, μετά το επίδομα καυσίμων για τα οχήματα, τώρα το επίδομα για το ηλεκτρικό ρεύμα και θα ακολουθήσει νέο επίδομα καυσίμων για να πάει ο λαός στις διακοπές… και στη συνέχεια βλέπουμε! Σε όλες τις περιπτώσεις, αντί να ληφθούν μέτρα που θα έλυναν το πρόβλημα του υπέρμετρα αυξημένου κόστους για καύσιμα και ρεύμα, το οποίο σε μεγάλο βαθμό οφείλεται σε διαχρονικές κυβερνητικές αποφάσεις, επιλέχθηκε η πολιτική των επιδομάτων – που δεν λύνει κανένα πρόβλημα εκτός, όπως πιστεύει το εκάστοτε κυβερνών κόμμα, από εκείνο της εικόνας του στο λαό!

Στην παρούσα περίοδο, ειδικά από χθες, σειρά έχει το επίδομα για τον λογαριασμό του ηλεκτρικού ρεύματος μέσω της ηλεκτρονικής εφαρμογής «Power Pass». Τα μέσα «ενημέρωσης» δίνουν οδηγίες με το τι πρέπει να κάνει ο πολίτης για να πάρει την επιδότηση. Οι πολίτες ψάχνονται πώς θα υποβάλλουν το σχετικό αίτημα ηλεκτρονικά είτε απευθείας οι ίδιοι: όσοι μπορούν έχοντας τις αναγκαίες γνώσεις, αλλιώς μέσω των λογιστών (που γενικά τρέχουν και δεν προλαβαίνουν να κάνουν αιτήσεις για κάθε θέμα στο πλαίσιο ψηφιοποίησης… της ζωής μας, και όχι μόνο των διαδικασιών). Κανείς φυσικά δεν ασχολείται με το γιατί πρέπει να υποβληθεί το αίτημα, αντί να φροντίσει η κυβέρνηση την αναδρομική κατάργηση της ρήτρας αναπροσαρμογής ή τον ορισμό ενός ορίου (πλαφόν) στην τιμή της κιλοβατώρας. Όμως αυτά είναι «λάθος προσέγγιση» για ένα πολιτικό σύστημα (όχι μόνο για την παρούσα κυβέρνηση) που στόχο έχει να αφαιρεί εισόδημα από το λαό με διάφορα μέτρα, και στη συνέχεια να του «επιστρέφει» ένα πολύ μικρό μέρος με «επιδοματάκια» – φυσικά κάτω από μύριες προϋποθέσεις, που καταλήγουν σε πολλούς αποκλεισμούς και σε «ψίχουλα» για όσους τελικά παίρνουν την όποια επιδότηση.

Το «κοινωνικό μέρισμα» των Σαμαρά-Βενιζέλου, που κατήγγειλε ο κ. Τσίπρας το 2014 ως «πράξη ταπείνωσης του κάθε πολίτη» το έκανε επίσημη πολιτική του ως κυβέρνηση μετά το 2015. Με τη σειρά του και ο κ. Μητσοτάκης συνεχίζει την πολιτική των επιδομάτων, μοιράζοντας ψίχουλα για να κατευνάσει τα πνεύματα και να εξαγοράσει συνειδήσεις…

Από τους Σαμαρά-Βενιζέλο στον Μητσοτάκη, με βούλα Τσίπρα…

Το σύστημα ξεκίνησε τη μνημονιακή περίοδο. Μας έκλεβαν με πολιτικές αποφάσεις κατ’ εντολή των δανειστών, και μας επέστρεφαν ένα ελάχιστο από τα κλεμμένα με τη μορφή των «αναδρομικών» μετά από δικαστικές αποφάσεις, και με επιδοματάκια. Τα επιδοματάκια ξεκίνησαν το 2014 από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου με το επίδομα που τιτλοφορήθηκε «κοινωνικό μέρισμα». Το «κοινωνικό μέρισμα» που κατήγγειλε ο κ. Τσίπρας το 2014 ως «πράξη ντροπής, καταισχύνης, ταπείνωσης του κάθε πολίτη» το έκανε επίσημη πολιτική του ως κυβέρνηση μετά το 2015. Στην περίοδο 2016-2019 ως κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ αξιοποίησε στο έπακρο τη διαδικασία των επιδομάτων με τη μορφή του «κοινωνικού μερίσματος» σε αντιστάθμισμα για τα αιματηρά υπερπλεονάσματα που πετύχαινε. Από τη μία ξεζούμιζε τον λαό με τη φορομπηχτική πολιτική και τις περικοπές σε κοινωνικές δαπάνες, στο πλαίσιο του τρίτου και χειρότερου μνημονίου, και από την άλλη μοίραζε ψίχουλα από τα υπερπλεονάσματα, πάνω από τους στόχους των δανειστών, ως επίδομα. Η μέθοδος αυτή προσπάθειας εξαγοράς συνειδήσεων, πρακτικά της ψήφου των πολιτών, έφτασε στο απόγειό της με την καταβολή της «13ης σύνταξης» τον Μάιο 2019, λίγες μέρες πριν τις ευρωεκλογές, σε μία προσπάθεια να γλυτώσει την επερχόμενη συντριβή.

Αφού πλέον είχε και τη βούλα της «κυβέρνησης της αριστεράς», ο κ. Μητσοτάκης αξιοποιεί τον «θεσμό» των επιδομάτων σε κάθε θέμα που τον ζορίζει πολιτικά, ώστε να κατευνάσει τα πνεύματα και να αποδώσει «κοινωνική δικαιοσύνη». Αρνείται να λάβει μέτρα ουσίας και μοιράζει επιδόματα. Δικαιολογεί δε τη στάση του επικαλούμενος «επιχειρήματα» για κοινωνική δικαιοσύνη. Ότι δήθεν δηλαδή αν λάβει μέτρα ουσίας (π.χ. μείωση του ειδικού φόρου στα καύσιμα) θα ωφεληθούν περισσότερο οι έχοντες και όχι ο απλός λαός. Φυσικά ο κ. Μητσοτάκης, αν και γνωρίζει πολύ καλά τα θέματα, «ξεχνά» ότι οι έχοντες ακόμα και τη βενζίνη που καταναλώνουν τη χρεώνουν στην εταιρεία τους. Δεν είναι δαπάνη από το ατομικό τους εισόδημα, που το αποθησαυρίζουν. Αντίθετα, ο λαός καταναλώνει όλο του το εισόδημα, και δεν του φτάνει. Συνεπώς η επιβάρυνση με τον ειδικό φόρο κατανάλωσης και όλους τους έμμεσους φόρους στα λαϊκά στρώματα είναι τεράστια, ενώ η «επιδότηση» των 13 ευρώ μηνιαία για τα καύσιμα αποτελεί καθαρή κοροϊδία.

Δομικό στοιχείο του συστήματος η αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος

Στο πεντάμηνο Ιανουαρίου-Μαΐου 2022 τα φορολογικά έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού είναι αυξημένα κατά 2,9 δισ. ευρώ (16,4%) έναντι του αρχικού στόχου! Δεν έχουν δοθεί αναλυτικά στοιχεία για τις πηγές της αύξησης, όμως μέχρι τον Απρίλιο τα έσοδα από τον ΦΠΑ ήταν αυξημένα κατά 755 εκατ. ευρώ. Δηλαδή μέσω του πληθωρισμού αυξάνονται οι έμμεσοι φόροι και τα έσοδα του Δημοσίου, επιβαρύνοντας κύρια τα λαϊκά στρώματα, τα οποία καταναλώνουν όλο το εισόδημά τους. Στη συνέχεια έρχεται η κυβέρνηση και «επιστρέφει» με τη μορφή επιδόματος ένα μέρος από αυτά. Είναι χαρακτηριστικό των κυβερνητικών σχεδιασμών ότι, όπως αναφέρεται αυτές τις μέρες στον οικονομικό Τύπο που έχει πρόσβαση σε πληροφορίες, «οι υπερβάσεις των εσόδων θα χρηματοδοτήσουν τις αποφάσεις της κυβέρνησης για νέο διευρυμένο τρίμηνο πακέτο επιδοτήσεων».

Από τη στιγμή που η Ελλάδα μπήκε στη δίνη των μνημονίων, οι πάσης φύσεως διαδικασίες μείωσης του λαϊκού εισοδήματος με πολιτικές αποφάσεις είναι δομικό στοιχείο του οικονομικού μας συστήματος. Η διαδικασία αυτή θα συνεχίζεται για πολλά χρόνια στο μέλλον, καθώς υπάρχει η «πίεση» μέσω του δημοσίου χρέους. Το πολιτικό σύστημα, για να αντιμετωπίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια και να βελτιώσει την εικόνα του, εφηύρε τη λογική των επιδομάτων – που κι αυτά σταδιακά έχουν γίνει δομικό στοιχείο του ελληνικού οικονομικού συστήματος. Με τα επιδόματα επιστρέφεται ένα πολύ μικρό μέρος από τα όσα παίρνει το κράτος με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από το λαό. Ταυτόχρονα όμως αποτελούν το άλλοθι για να μην ληφθούν μέτρα που θα αντιμετώπιζαν την ουσία των προβλημάτων.

Δημοσίευση: Εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς"  Φύλλο 595, 18/06/2022

Πηγή: https://edromos.gr/epidomata-dia-pasan-noson-toy-politikoy-systimatos/