Το μεγάλο «κόλπο» της εξόδου στις αγορές

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Δημοσίευση: Εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς" Φύλλο 369,  22/7/2017

του Παύλου Δερμενάκη

Κομπίνες εκατομμυρίων και επικοινωνιακά τεχνάσματα από την κυβέρνηση και τους θεσμούς

Ένα από τα επικοινωνιακά παιγνίδια, που αξιοποιεί η κυβέρνηση, για να πείσει τους «ιθαγενείς» ότι όλα πάνε καλά είναι και η περίφημη έξοδος στις αγορές. Σε αυτή την έξοδο συνωστίζονται πολλά συμφέροντα και φυσικά μεγάλες ποσά για μπίζνες. Σε αυτό το νέο παραμύθι, όπου συμπίπτουν οι προθέσεις της κυβέρνησης και των θεσμών συμπεριλαμβανομένου του κ. Σόϊμπλε, καλό είναι να εστιάσουμε την προσοχή μας σε κάποια θέματα, που αποκαλύπτουν και τα όρια του κυβερνητικού πανηγυριού.

Δίνεται οριστικό τέλος σε κάθε σενάριο διαγραφής χρέους

Έξοδος στις αγορές σημαίνει ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει τις αγορές για τις καλές προοπτικές της ελληνικής οικονομίας, την βιωσιμότητα του χρέους και την τήρηση από πλευράς της στο ακέραιο όλων των συμφωνημένων με τους θεσμούς. Συνεπώς μετά την έξοδο και την έκδοση του πρώτου ομολόγου θα σταματήσει κάθε συζήτησης για διαγραφή χρέους καθώς η χώρα, υποτίθεται, θα μπορεί να εξασφαλίζει από τις αγορές τα αναγκαία κεφάλαια για την εξυπηρέτηση του. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο κ. Σόϊμπλε και οι λοιποί Ευρωπαίοι εταίροι και τους έρχεται «γάντι» στα σχέδιά τους.

Στον αντίποδα το ΔΝΤ, σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής γνωστά, εκτιμά ότι το ελληνικό χρέος είναι «εξαιρετικά μη βιώσιμο» και γι’ αυτό πιέζει για ελάφρυνση ακόμα και με διαγραφή. Έτσι το ΔΝΤ, για να προλάβει εξελίξεις – δεσμεύσεις όσον αφορά τη ακύρωση της δυνατότητας για μείωση του χρέους, έκανε την «ντρίπλα» μεταφέροντας μια βδομάδα πιο μπροστά (στις 20/7) την δημοσιοποίηση άμεσα ή έμμεσα των αποτελεσμάτων της νέας αξιολόγησης βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. Με το πλέον πιθανό ενδεχόμενο να εμμείνει στη μέχρι τώρα θέση του περί «εξαιρετικά μη βιώσιμου» θα δημιουργήσει τεράστιες δυσκολίες στην έξοδο στις αγορές όπως την είχαν προγραμματίσει κυβέρνηση και Ε.Ε., μέχρι το τέλος της επόμενης βδομάδας και γι΄ αυτό η έξοδος αναβλήθηκε.

Επισημοποιείται η συνέχιση μνημονιακών πολιτικών μέχρι το 2060

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι από το καλοκαίρι του 2018 βγαίνουμε από τα μνημόνια αφού δεν θα έχουμε ανάγκη τη χρηματοδότηση των θεσμών αλλά θα δανειζόμαστε από τις αγορές. Η άποψη αυτή είναι η κουτοπονηριά σε όλο της το μεγαλείο. Η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί στους θεσμούς σε μέτρα για μετά το 2018 και επίτευξη στόχων μέχρι το 2060. Από την πλευρά τους όλοι οι εκπρόσωποι των δανειστών επισημαίνουν την ανάγκη συνέχισης των μεταρρυθμίσεων ως αναγκαία προϋπόθεση επιτυχίας τους εγχειρήματος. Συνεπώς η οποιαδήποτε έστω και στο παραμικρό αθέτηση, με δεδομένο ότι οι αγορές αντιδρούν άμεσα σε οποιαδήποτε μεταβολή συγκριτικά με το γραφειοκρατικό μηχανισμό των θεσμών, θα έχει σαν συνέπεια την κατακρήμνιση της όποιας εμπιστοσύνης στην ελληνική κυβέρνηση και οικονομία και την εκτόξευση των επιτοκίων στα ύψη. Αυτό άλλωστε το εμπεδώσαμε καλά την περίοδο 2010 – 2012 κυρίως και το Α’ εξάμηνο 2015. Ο εκβιασμός των αγορών ήταν που έφερε τα μνημόνια. Ο ίδιος εκβιασμός χρησιμοποιείται σε κάθε περίοδο που απαιτούν νέες παραχωρήσεις δανειστές με πλέον πρόσφατα γεγονότα την εκτόξευση των επιτοκίων (spreads) την περίοδο των διαπραγματεύσεων για το κλείσιμο των 2 πρώτων αξιολογήσεων του 3ου μνημονίου.

Η έξοδος στις αγορές είναι ξαναζεσταμένο πιάτο

Το δοκιμάσαμε το 2014 επί Σαμαρά. Τότε ο Τσίπρας και οι λοιποί κυβερνητικοί σήμερα πανηγυριστές (βλέπε διπλανή στήλη) κατηγορούσαν τον Σαμαρά ότι με τα επιτόκια που δανείστηκε αυξήθηκε το χρέος και έναντι της εξόδου πρότειναν τη διαγραφή χρέους. Σήμερα χρησιμοποιούν, σε αγαστή συνεργασία με τον Σόϊμπλε, τα ίδια επιχειρήματα και πρακτική του Σαμαρά.

Εξασφαλισμένα ψηλά κέρδη για τους τραπεζίτες

Το επιτόκιο με τα οποία δανείστηκε τότε η κυβέρνηση για το 5ετές ομόλογο ήταν 4,95%. Σήμερα 3 χρόνια μετά, με ένα σύνολο κυβερνητικών δεσμεύσεων και μέτρων που φθάνουν μέχρι το 2060 είναι σαφές ότι το οικονομικό κλίμα είναι πολύ καλύτερο για τους δανειστές – τραπεζίτες. Έτσι ετοιμάζονται για το νέο πάρτι υψηλών αποδόσεων σε βάρος της χώρας. Να σημειώσουμε ότι οι ξένοι επενδυτές που τοποθετήθηκαν την περασμένη βδομάδα σε τρίμηνα έντοκα γραμμάτια έδωσαν επιτόκιο 2,33% όταν το τρίμηνο euribor είναι αρνητικό εδώ και καιρό (-0,330% την παρούσα βδομάδα).

Κερδίζουν πολιτικό χρόνο σε βάρος του λαού και της χώρας.

Με δεδομένα α) την μη βιωσιμότητα του χρέους, β) την μακροχρόνια ύφεση της οικονομίας, γ) την κατάσταση φτώχειας των λαϊκών στρωμάτων, δ) την από-επένδυση και την απαξίωση του παραγωγικού δυναμικού της χώρας κλπ είναι δεδομένο ότι η έξοδος στις αγορές, ακόμα και με όρους που θα μπορούν να θεωρηθούν ως επιτυχείς, το μόνο που θα πετύχει θα είναι να δώσει πολιτικό χρόνο στην κυβέρνηση και να συνεχιστεί το γκρέμισμα της χώρας. Έτσι, μια ακόμα κυβέρνηση φορτώνει βάρη για το μέλλον στην προσπάθειά της να παραμείνει έστω και για λίγο παραπάνω στην εξουσία. Και το λυπηρό είναι ότι αυτή η κυβέρνηση αυτοαποκαλείται «κυβέρνηση της αριστεράς».

Τα νατούλια και οι κερδοσκόποι 

Στην περίοδο που οι αποδόσεις των ομολόγων έχουν πιάσει «πάτο» η έκδοση ελληνικού ομολόγου με «ζουμερό» επιτόκιο αποτελεί πρόσκληση προς όλους τους κερδοσκόπους. Η κυβέρνηση ετοιμάζεται για την έκδοση 5ετούς ομολόγου της τάξης των 3 δισ. ευρώ. Συντονιστής σύμβουλος είναι η γνωστή Rothschild που ανέλαβε το έργο με αδιαφανείς διαδικασίες, μετά το γνωστό ταξίδι του πρωθυπουργού στην έδρα τους στο Παρίσι. Δίπλα της ετοιμάζονται για μεγάλες «μάσες» οι γνωστοί παγκόσμιοι τραπεζικοί οίκοι Merrill Lynch, Bank of America, BNP Paribas, Citigroup, Deutsche Bank, Goldman Sachs και HSBC.

«Είναι πολλά τα λεφτά Αλέξη» για να αφήσουν οι διεθνείς τραπεζίτες τα πράγματα στην τύχη τους. Έχουν εξασφαλίσει λοιπόν τους αγοραστές. Και πώς να μην το έχουν κάνει όταν το 5ετές γερμανικό ομόλογο έχει τώρα επιτόκιο αρνητικό (-0,11%) ενώ στην ελληνική έκδοση εκτιμούν ότι μπορεί να πάρουν κάτι παραπάνω από 4,5% και να το πλασάρουν ως επιτυχία συγκριτικά με το 4,95% του Σαμαρά τον Ιούνιο 2014. Όμως καλό είναι να έχουμε υπόψη ότι τότε το 5ετές γερμανικό είχε επιτόκιο 0,58% και στην Ελλάδα υπήρχε αντιπολίτευση, εν δυνάμει κυβέρνηση, που ζήταγε έξοδο από τα μνημόνια. Συνεπώς στην ουσία η κυβέρνηση με τη συνεργασία των οίκων και των αγορών θα τους μοιράσει ως δώρο για τα πέντε έτη μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ από το υστέρημα του λαού.

Συμπερασματικά, ανεξάρτητα πότε θα βγει στις αγορές, ο μέγας ηγέτης της «αριστεράς» που θα έπαιζε τα νταούλια για να χορεύουν οι αγορές, τα βρήκε μαζί τους για να χορεύουν μαζί στην πλάτη του ελληνικού λαού και να τον λεηλατούν.

Πηγή: Το μεγάλο «κόλπο» της εξόδου στις αγορές | του Παύλου Δερμενάκη | Δρόμος της Αριστεράς

Όταν… πυροβολούσαμε τα πόδια μας

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Δημοσίευση: Εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς" Φύλλο 369,  22/7/2017

Ο ΣΥΡΙΖΑ για την «έξοδο στις αγορές» του 2014

Όλες οι παρακάτω δηλώσεις έγιναν από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τον Απρίλιο του 2014, όταν η κυβέρνηση Σαμαρά «βγήκε στις αγορές» εκδίδοντας ομόλογο με επιτόκιο 4,95%. Μια σύγκριση με όσα υποστηρίζονται σήμερα αρκεί, κάθε σχολιασμός περιττεύει…

Αλ. Τσίπρας: «Πυροβολούμε τα πόδια μας, δεν προχωρούμε σε διαγραφή χρέους, κι αυτό είναι πολιτικό έγκλημα…»

«Είναι πασιφανές ότι όχι μόνο δε βγαίνουμε σε ξέφωτο, αλλά παραμένουμε εγκλωβισμένοι  στη παγίδα του χρέους»

«Πανηγυρίζουν κιόλας, που θα δανειστούν 2,5 δισ. με πενταετή ομόλογα που θα αποδώσουν εγγυημένα κέρδη στους «επενδυτές» πάνω από 600 εκατομμύρια ευρώ. Δηλαδή επιβαρύνουμε το χρέος, πριμοδοτούσε τους κερδοσκόπους με τοκογλυφικά επιτόκια. Και πανηγυρίζουμε από πάνω.»

«Με σπόνσορα την κ. Μέρκελ και τις αγορές, ετοιμάζει την παράσταση “βγαίνουμε στις αγορές” (…) Πρόκειται για τεράστια επιχείρηση εξαπάτησης, που προσπερνά ακόμα και το μοίρασμα του πλεονάσματος μία εβδομάδα μετά τις εκλογές.»

«Η Ελλάδα βγαίνει προεκλογικά στις αγορές, με υψηλό επιτόκιο, δηλαδή επιβαρύνει το χρέος της και ταυτόχρονα αποδυναμώνει την προοπτική για γενναία αναδιάρθρωση του συσσωρευμένου όγκου του δημόσιου χρέους.»

Ε. Τσακαλώτος: «Η έξοδος στις αγορές, με δεδομένο ότι το χρέος παραμένει μη βιώσιμο, απαντά στα πολιτικά και επικοινωνιακά προβλήματα της κυβέρνησης. Έρχεται να στηρίξει μόνο το νέο “success story”, καθώς μέχρι πριν λίγες μέρες ο Υπ. Οικονομικών διαβεβαίωνε ότι η χρηματοδότηση του κράτους είναι εξασφαλισμένη για τους επόμενους δώδεκα μήνες. Η έξοδος στις αγορές, όμως, δεν απαντά στο πρόβλημα ότι δανειζόμαστε για να αποπληρώσουμε παλιά χρέη και όχι για την ανάπτυξη και το πώς θα ξεφύγουμε από την παγίδα χρέους. (…) Δεν απαντά στο πρόβλημα ότι τα δάνεια που παίρνουμε, είτε θεσμικά είτε από τις αγορές, έρχονται να στηρίξουν την πολιτική της διάλυσης του κοινωνικού κράτους, της απορρύθμισης, των ιδιωτικοποιήσεων και της εσωτερικής υποτίμησης. Είναι, έτσι, προφανές ότι η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας δεν πρόκειται να δει καμία βελτίωση στη σκληρή πραγματικότητα που βιώνει. Χωρίς μια ριζική αλλαγή από την πορεία που έχει χαραχτεί μέσω του Μνημονίου, αυτές οι επικοινωνιακές ενέργειες έχουν «κοντά ποδάρια».»

Γ. Σταθάκης: «Μόνο πολιτική σκοπιμότητα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γερμανία, αλλά και σε άλλες χώρες, εν όψει των ευρωεκλογών, εξυπηρετεί αυτή τη στιγμή η έξοδος στις αγορές»

Π. Σκουρλέτης: «Πολιτικά επιζήμια κίνηση γιατί στη δεδομένη στιγμή που είχαμε όφελος να διεκδικήσουμε κούρεμα χρέους δίνουμε την ψευδαίσθηση ότι η χώρα μπορεί και δανείζεται ακόμη και ακριβά»

«Η χώρα δεν μπορεί να δανειστεί από μόνη της και το ποσό των 2,5 δισ. είναι πολύ μικρό, σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον, που δεν συνιστά έξοδο στις αγορές, και επειδή είναι υπό βρετανικό δίκαιο τα ομόλογα, αυτό συνιστά την καλύτερη επένδυση για τους κερδοσκόπους.»

Δ. Παπαδημούλης: «Δανείζονται με 5%, αντί το ισχύον (σ.σ. της δανειακής σύμβασης!) 1,5%, αυξάνοντας το δημόσιο χρέος. ΝΔ – ΠΑΣΟΚ κάνουν την πιο ακριβή εκλογική καμπάνια με δημόσιο χρήμα»

Δ. Μάρδας: «Μνημόνια θα έχουμε έτσι κι αλλιώς. Οπότε, τώρα θα έχουμε και μνημόνια και ακριβό χρήμα (…) Το επιτόκιο είναι συνάρτηση της δυναμικής της οικονομίας. Όταν μια οικονομία είναι σε ύφεση, και το 3% είναι βαρύ. Οπότε, καλύτερα να μη βγαίναμε γιατί έτσι κι αλλιώς θα έχουμε μνημόνιο. Μην έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι επειδή το Μάιο λήγει το μνημόνιο, έφυγε και τελειώσαμε και κάνουμε ό,τι θέλουμε. 360 δισ. χρωστάμε και δεν πρόκειται να μας αφήσουν οι δανειστές μας έτσι.»

Πηγή: Όταν… πυροβολούσαμε τα πόδια μας | Δρόμος της Αριστεράς

Λαθροχειρίες της κυβέρνησης για την απασχόληση και την ανεργία

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Δημοσίευση: Εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς" Φύλλο 368,  15/7/2017

Πολλαπλές οι λαθροχειρίες στις εξαγγελίες της κυβέρνησης

του Παύλου Δερμενάκη

Το κυβερνητικό επιτελείο, κατά την προσφιλή του λογική, προχωρά σε αναλύσεις και δηλώσεις περί επιτυχιών στην οικονομική πολιτική και επιστροφής στην «κανονικότητα». Πρόσφατα (10/7/2017) η αναπληρώτρια υπουργός εργασίας κ. Αντωνοπούλου, σε άρθρο της στην Εφημερίδα των Συντακτών, αναλύει την αναπτυξιακή τροχιά της ελληνικής οικονομίας. Παραθέτοντας μια σειρά από οικονομικά μεγέθη, άλλα τρέχοντα και άλλα σε προβλέψεις, και κάνοντας κάποιες συγκρίσεις με το 2014 επιχειρηματολογεί για τη βελτίωσης της οικονομίας, σε σύγκριση με την τότε κυβέρνηση της Ν.Δ., και την ραγδαία ανάπτυξη που είναι «καθ’ οδόν».

Ανέκδοτο η μείωση της ανεργίας

Η κ. Αντωνοπούλου ισχυρίζεται ότι μειώνεται η ανεργία. Μας ενημερώνει ότι την παρέλαβαν «στο 26,5% και τώρα βρίσκεται κάτω από το 22%». Όμως η πραγματικότητα την διαψεύδει. Η ανεργία στην Ελλάδα ανέρχεται στο 31,3% μας ενημέρωσε πρόσφατα (7/7/2017) ο κ. Ντράγκι της ΕΚΤ επιβεβαιώνοντας αυτό που ξέρουμε όλοι μας, ότι η πραγματική ανεργία στην Ελλάδα είναι πάνω από 30% και όχι φυσικά κάτω από 22% όπως ισχυρίζεται η αρμόδια υπουργός. Πηγή, είναι η πρόσφατη μελέτη της ΕΚΤ για την αγορά εργασίας στην Ευρωζώνη, στην οποία δεν γίνεται απλή καταγραφή δηλωμένων ανέργων, που δίνει λαθεμένα στοιχεία, αλλά συνυπολογίζονται οι μορφές μερικής απασχόλησης και η επίδρασή τους στην συνολική απασχόληση καθώς και όσοι έχουν αποθαρρυνθεί από την αναζήτηση εργασίας, μετά από μακροχρόνια ανεργία. Έτσι η Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας το οποίο είναι 31,3% ενώ το «επίσημο» (ΕΛΣΤΑΤ) ποσοστό ανεργίας στο Δ’ τρίμηνο 2016 ήταν 23,4%.

Καλπάζει η μερική απασχόληση

Η κ. Υπουργός ισχυρίζεται ότι εντός του 2017 «ενισχύθηκε η πλήρης απασχόληση σε σχέση με τις ευέλικτες μορφές εργασίας». Και για να στηρίξει αυτόν τον ισχυρισμό επικαλείται τα στοιχεία του Συστήματος ΕΡΓΑΝΗ για το Β΄ τρίμηνο του 2017. Η απομόνωση κάποιων στοιχείων για να βγουν τα συμπεράσματα που μας βολεύουν είναι πολιτική κουτοπονηριά, όμως όταν την κάνει ένας υπουργός με ερευνητικές περγαμηνές είναι αθλιότητα. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Συστήματος ΕΡΓΑΝΗ στο Α΄ εξάμηνο 2017 οι νέες θέσεις πλήρους απασχόλησης ήταν 48,3% έναντι 48,4% την αντίστοιχη περίοδο του 2016 και 54,2% το 2014. Συνεπώς το βασικό συμπέρασμα είναι εκ διαμέτρου αντίθετο με τον ισχυρισμό της κ. Αντωνοπούλου. Και κατά το 2017 συνεχίζεται η ενίσχυση των μορφών «ελαστικής» απασχόλησης έναντι της πλήρους απασχόλησης. Οι νέες θέσεις εργασίας με μερική και εκ περιτροπής απασχόληση έχουν ξεπεράσει το 50% στην περίοδο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αυτό είναι το έργο της παρούσας κυβέρνησης.

Νεόπτωχοι ελαστικοί μισθωτοί

Στο θέμα των αμοιβών που είναι το πλέον καυτό, όσον αφορά στα εργασιακά, η αρμόδια Υπουργός «κάνει την πάπια» κατά τη λαϊκή έκφραση. Και πώς να πει όταν, τα στοιχεία που βγαίνουν καθημερινά στη δημοσιότητα οδηγούν στο συμπέρασμα πως οι αμοιβές των εργαζόμενων συνεχώς μειώνονται με διάφορους τρόπους και ευεργετήματα στους εργοδότες σύμφωνα με το αντεργατικό νομικό πλαίσιο που συντηρεί και επαυξάνει η παρούσα κυβέρνηση.

Εργαζόμενοι με αμοιβές 200-300 ευρώ το μήνα είναι ένα από τα σημαντικά έργα της κυβέρνησης. Όπως αναφέρει στην εφημερίδα Τα Νέα ο καθηγητής Σάββας Ρομπόλης δημιουργείται μια νέα κατηγορία, οι λεγόμενοι εργαζόμενοι – φτωχοί, οι οποίοι εργάζονται με ευέλικτη μορφή απασχόλησης και αμοιβές από 200 έως 300 ευρώ τον μήνα, δηλαδή πολύ πιο κάτω από 4.500 ευρώ ετησίως που είναι το όριο της φτώχειας σήμερα. Η αιτία αυτού του φαινομένου είναι η ραγδαία επέκταση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης που προαναφέραμε.

Πηγή: Λαθροχειρίες της κυβέρνησης για την απασχόληση και την ανεργία | Δρόμος της Αριστεράς

Αναζητώντας την Ε.Ε. μεταξύ Μακρόν και Μέρκελ

ΔΙΕΘΝΗ

Δημοσίευση: Εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς" Φύλλο 367,  8/7/2017

του Παύλου Δερμενάκη

Η γαλλική προσέγγιση του προβλήματος

Η άρχουσα τάξη στη Γαλλία, για να αποφύγει ενδεχόμενα ενίσχυσης του «λαϊκισμού» και του αντι-Ε.Ε. ρεύματος, προχώρησε στην κατασκευή του δικού της λαϊκισμού. Με τη βοήθεια των ΜΜΕ δημιούργησε έγκαιρα τον Εμμανουέλ Μακρόν. Και, με το κατάλληλο πλασάρισμα, αξιοποιώντας και τα λάθη των αντιπάλων, πέτυχε να τον κάνει απόλυτο κυρίαρχο –επί του παρόντος– της πολιτικής ζωής στη Γαλλία. Κεντρικές επιδιώξεις της γαλλικής άρχουσας τάξης; Η ενίσχυση του ρόλου της στην Ε.Ε., η απρόσκοπτη συνέχιση της συμμετοχής της Γαλλίας στην τρέχουσα παγκοσμιοποίηση, με κάποιες «βελτιώσεις», και οι νεοφιλελεύθερες αντι-μεταρρυθμίσεις, με έμφαση στην αγορά εργασίας και τη δημοσιονομική «εξυγίανση». Αυτά καλείται να φέρει σε πέρας ένας «πολιτικός του σωλήνα», για τον οποίο αυτοί που τον έφτιαξαν πιστεύουν ότι δεν θα υπολογίζει το «πολιτικό κόστος» όπως κάνουν οι «κλασικοί» πολιτικοί.

Στους άξονες αυτούς κινείται ο πολιτικός λόγος του Μακρόν – μια και ακόμα δεν υπάρχουν έργα. Μεταξύ των θεμάτων που έχει θέσει στο πρόγραμμά του είναι και η αναβάθμιση του ρόλου της Γαλλίας στην ευρωπαϊκή ενοποίηση. Η γερμανική ηγεμονία της τελευταίας τουλάχιστον δεκαετίας και η υποβάθμιση της Γαλλίας (με ό,τι συνεπάγεται για τις επιλογές του γαλλικού κεφαλαίου) απαιτούν απαντήσεις. Όλα αυτά σε μία περίοδο που η Ε.Ε. βρίσκεται σε κρίση, μετά και το Brexit, και ενώ η Γαλλία αντιμετωπίζει σημαντικά οικονομικά προβλήματα. Ο Μακρόν, στην πρόσφατη ομιλία του στο Κογκρέσο της Γαλλίας, περιέγραψε την τελευταία δεκαετία της Ε.Ε. ως χαμένη: «Διευθετήσαμε κρίσεις, χάσαμε όμως την πορεία μας». Η απάντησή του στην υπάρχουσα κρίση είναι η «επανίδρυση» της Ε.Ε., κάτι το οποίο δεν συνάδει με τις απόψεις της Γερμανίας, παρά τα ανοίγματα που υπάρχουν από πλευράς Μέρκελ για «εμβάθυνση».

Προαπαιτούμενα ζητά η Μέρκελ από Μακρόν

Πριν τη δοκιμασία των προτάσεων του για την Ε.Ε., ο Μακρόν πρέπει πρώτα να πείσει τη Γερμανία ότι μπορεί να λύσει το πρόβλημα στη χώρα του. Έτσι η Μέρκελ του υποδεικνύει ότι την αξιοπιστία θα την κερδίσει με πολιτικά έργα, δείχνοντάς του και την κατεύθυνση: «Η Γερμανία πέρασε μπροστά από τη Γαλλία μετά τη μεταρρύθμιση στην αγορά εργασίας που ξεκίνησε ο καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ το 2003». Παράλληλα, ως δεύτερο θέμα… εξετάσεων, ο Μακρόν έχει να αντιμετωπίσει τις εσωτερικές ανισορροπίες με βάση τα κριτήρια του δημοσιονομικού συμφώνου της Ε.Ε. Ήδη απαιτούνται, μέχρι τέλους 2017, περικοπές δαπανών τουλάχιστον 4 δισεκατομμυρίων ευρώ για να βρεθεί η Γαλλία με δημοσιονομικό έλλειμμα όχι μεγαλύτερο από 3% του ΑΕΠ. Όσο και αν αυτά τα «απαντά» στο πρόγραμμά του ο Μακρόν, η υλοποίηση των σχετικών αποφάσεων, όπως αποδεικνύει η ζωή, δεν θα είναι εύκολη.

Όσον αφορά τα μέτρα που θα πάρει εντός Γαλλίας, ο Μακρόν έχει ήδη αναγγείλει: α) αναδιάρθρωση της αγοράς εργασίας σύμφωνα με τις κατευθύνσεις των εργοδοτικών οργανώσεων, β) μείωση των δημοσίων υπαλλήλων κατά 120.000, και γ) περιορισμούς στο κοινωνικό κράτος. Τα μέτρα αυτά τα θεωρεί ως απολύτως αναγκαία προκειμένου η Γαλλία να θεωρηθεί αξιόπιστη από τη Γερμανία, κι έτσι να προχωρήσουν αλλαγές στο επίπεδο της Ε.Ε. όσον αφορά τη χαλάρωση των «σφιχτών» δημοσιονομικών περιορισμών. Αυτά, στον τρέχοντα πολιτικό λόγο των ημερών, μεταφράζονται στη διαπίστωση ότι «ο κανόνας του 3% είναι το σύμβολο αποκατάστασης της αξιοπιστίας της Γαλλίας στην Ευρώπη», όπως είπε ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών…

Ο Μακρόν γνωρίζει ότι δίνει εξετάσεις στην Μέρκελ. Πρέπει όμως να φροντίζει παράλληλα και για την εικόνα του στη Γαλλία, επιχειρώντας να αποδείξει ότι δεν είναι το σκυλάκι της: «Έχω ένα βαρύ φορτίο να διαχειριστώ… Θα προβώ στις μεταρρυθμίσεις αυτές όχι επειδή το απαιτεί η Ευρώπη, αλλά επειδή το χρειάζεται πραγματικά η Γαλλία». Συνεπώς, πριν η Γαλλία ανοίξει με απαιτήσεις το θέμα Ε.Ε., ανεξάρτητα αν οι αλλαγές θα κινηθούν προς την «επαναθεμελίωση» του Μακρόν ή την «εμβάθυνση» της Μέρκελ, ο Μακρόν πρέπει να αποδείξει ότι έχει φέρει σε πέρας τα προαπαιτούμενα που του ζητά η Μέρκελ.

Η πρόταση Μακρόν για την Ε.Ε.

Η πρόταση Μακρόν για την επανίδρυση της Ε.Ε. περιλαμβάνει, για την ευρωζώνη, τα ακόλουθα: α) τη δημιουργία ενός κοινού προϋπολογισμού των χωρών μελών, β) έναν Ευρωπαίο υπουργό Οικονομικών, γ) τη έκδοση κάποιου είδους ευρωομολόγων, και δ) τη δημιουργία ενός κοινοβουλίου των χωρών μελών της ευρωζώνης. Επί της ουσίας, οι προτάσεις αυτές δεν είναι νέες. Αντίστοιχο πλαίσιο είχε καταθέσει ο Χέρμαν βαν Ρομπάι την περίοδο 2011-2012, στο αποκορύφωμα της δημοσιονομικής κρίσης. Τότε οι προτάσεις αυτές είχαν απορριφθεί «μετ’ επαίνων» από τη Γερμανία. Έναντι αυτών δημιουργήθηκαν διαδικασίες και θεσμοί (π.χ. ESM) απόλυτα ελεγχόμενοι από τη Γερμανία, διαμορφώνοντας την τελική μορφή της σημερινής γερμανικής Ε.Ε.

Μετά τις πρόσφατες συναντήσεις Μακρόν-Μέρκελ, διαμορφώνεται μια τάση στα ΜΜΕ ότι η Γερμανία ενδέχεται και να αποδεχτεί αυτές τις προτάσεις, φυσικά υπό τις δικές της προϋποθέσεις. Όμως είναι γνωστό ότι στην πράξη η Γερμανία υποχωρεί αρχικά, αποδεχόμενη κάποιες γενικές αρχές, και στη συνέχεια ανατρέπει, με τις επιμέρους αποφάσεις-εξειδικεύσεις, τον αρχικό σχεδιασμό. Χαρακτηριστικότερη περίπτωση η «Τραπεζική Ένωση» η οποία για τις λαϊκές αποταμιεύσεις είναι κενό γράμμα, αλλά η Γερμανία πέτυχε αυτό που ήθελε. Το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα ελέγχεται από ένα γραφειοκρατικό σύστημα χωρίς καμία λαϊκή νομιμοποίηση. Η Γερμανία επιβάλλει κανόνες στον τραπεζικό τομέα, και μέχρι τώρα της ξεφεύγουν μόνο κάποιες «λεπτομέρειες», όπως η πρόσφατη σωτηρία 3 ιταλικών τραπεζών.

Φυσικά ακόμα και η πλήρης υλοποίηση των παραπάνω μέτρων που προτείνονται από τον Μακρόν δεν θα αλλάξει τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της Ε.Ε., και ειδικότερα της ζώνης του ευρώ. Τα προβλήματα θα συνεχίσουν να υπάρχουν και να οξύνονται, τόσο μεταξύ Βορρά και Νότου όσο και (από τα νέα που διαφαίνονται) μεταξύ Ανατολής και Δύσης εντός Ε.Ε. Απλά ο Μακρόν ευελπιστεί στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της γαλλικής οικονομίας, με τη μείωση του εργασιακού κόστους, ώστε η Γαλλία να προχωρήσει σε μια πιο «δίκαιη μοιρασιά» των ωφελειών από το ευρώ με τη Γερμανία.

Διαβουλεύσεις για τη μοιρασιά της λείας

Στο μυαλό τόσο της Γαλλίας όσο και της Γερμανίας δεν υπάρχει καμία έγνοια για το σε ποια κατάσταση βρίσκονται άλλες χώρες ή μεγάλοι πληθυσμοί εντός της Ε.Ε. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και αυτή η «θεωρητική» έκδοση ευρωομολόγου θα γίνει, αν γίνει, με τέτοιους όρους που δεν θα καλύπτει χρέη του παρελθόντος – όπως π.χ. το πρόβλημα της Ελλάδας. Δηλαδή οι όποιες αλλαγές θα είναι «κομμένες και ραμμένες» σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Εκτός όμως από τους σχεδιασμούς Μακρόν υπάρχουν και οι αντίστοιχοι Σόιμπλε-Μέρκελ. Πρώτη προτεραιότητα εδώ, στο επίπεδο της ευρωπαϊκής ενοποίησης, είναι η μετεξέλιξη του ESM σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο. Ένα ακόμα όργανο με υπερεξουσίες και χωρίς καμία λαϊκή νομιμοποίηση.

Φυσικά σε όλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε την, προ Μακρόν, συνάντηση των «4 ισχυρών» της Ε.Ε. (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία), που διακήρυξαν την Ε.Ε. των πολλών ταχυτήτων. Αυτοί με το βάρος και τη δύναμή τους θα συνεχίσουν, και όποιος θέλει και μπορεί ακολουθεί. Συνεπώς, στο επίπεδο της Ε.Ε. και ειδικότερα της ευρωζώνης διαμορφώνεται μια κατάσταση αποδοχής των πολλών ταχυτήτων συμμετοχής, με ταυτόχρονη επαναθέρμανση του «γαλλογερμανικού άξονα» και αναζήτηση νέων θεσμικών πρωτοβουλιών. Τελικός σκοπός, η αναδιανομή των ωφελειών από το ευρώ και την Ε.Ε. μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας.

Πηγή: Αναζητώντας την Ε.Ε. μεταξύ Μακρόν και Μέρκελ | Δρόμος της Αριστεράς

Δύο μέτρα και δύο σταθμά για τη σωτηρία των τραπεζών

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Δημοσίευση: Εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς" Φύλλο 366,  1/7/2017

του Παύλου Δερμενάκη

Όπως προκύπτει εκ του αποτελέσματος οι οδηγίες της Ε.Ε., όταν είναι επώδυνες οικονομικά και πολιτικά, δεν αφορούν όλους αλλά μόνο τους αδύνατους.

Με αυτή τη λογική προχώρησαν, μέσα στο περασμένο Σαββατοκύριακο, η Κομισιόν και η ιταλική κυβέρνηση στη διαδικασία διάσωσης δύο ιταλικών τραπεζών με τη διάθεση δημοσίου χρήματος. Ειδικότερα, το ιταλικό κράτος θα διαθέσει 17 δις ευρώ για να σωθούν οι τράπεζες Popolare di Vicenza και Vaneto Banca περνώντας υπό τον έλεγχο του Ομίλου Intesa San Paolo. Παράλληλα επισημοποιήθηκε και το ποσό των 6,6 δις ευρώ που διέθεσε το ιταλικό κράτος για τη σωτηρία της τέταρτης σε μέγεθος ιταλικής τράπεζας της Monte dei Paschi di Shiena.

Όπως έχει αποφασιστεί, μετά από γερμανική απαίτηση, δεν επιτρέπεται να μεσολαβήσει το δημόσιο για την διάσωση μιας τράπεζας αλλά αντίθετα πρέπει να αφήνεται να χρεοκοπήσει και το κόστος να βαραίνει, σύμφωνα με τη μέθοδο bail-in, κατά σειρά τους μέτοχους, τους ομολογιούχους και τέλος καταθέτες άνω των 100.000 ευρώ.

Αυτό απαίτησαν και έπραξαν τα όργανα της Ε.Ε. στην περίπτωση των κυπριακών τραπεζών το 2013. Ήταν η πρώτη πειραματική εφαρμογή της μεθόδου σε μια μικρή χώρα, κατ΄ απαίτηση των ισχυρών. Επίσης, με την απειλή του bail-in προχώρησε η Ελλάδα στην 3η ανακεφαλαιοποίηση σε ελάχιστο χρονικό διάστημα (Δεκέμβριος 2015) για να μην μπει το 2016, που η σχετική οδηγία θα είχε υποχρεωτική εφαρμογή. Έτσι στην «τούρλα του Σαββάτου» οι τέσσερις συστημικές τράπεζες παραδόθηκαν ουσιαστικά δωρεάν στους ξένους.

Όμως, άλλο η μικρή Κύπρος, άλλο το προτεκτοράτο Ελλάδα και άλλο η Ιταλία. Η Ιταλία έχει προς το παρόν διαφορετική αντιμετώπιση ανεξάρτητα από τις ενστάσεις του κ. Σόιμπλε. Στην περίπτωση της Ιταλίας η Κομισιόν κάνει τα στραβά μάτια και εγκρίνει τη διάσωση δύο ακόμα ιταλικών τραπεζών με δημόσιο χρήμα. Αποδέχεται και εφαρμόζει δηλαδή η Κομισιόν, ακριβώς αυτό που η οδηγία απαγορεύει. Τη σωτηρία τραπεζών με δημόσιο – κρατικό χρήμα.

Και βέβαια μετά τη «σωτηρία» των τριών ιταλικών τραπεζών θα ακολουθήσουν και άλλες καθώς το σύνολο των άκρως προβληματικών δανείων στην Ιταλία ξεπερνά τα 310 δις ευρώ. Όμως ο «χορός» δεν σταματά στην Ιταλία καθώς το σύνολο των προβληματικών δανείων σε όλη την Ε.Ε. ανέρχεται σε πάνω από 1 τρις ευρώ και αποτελεί βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Ε.Ε.

Πηγή: Δύο μέτρα και δύο σταθμά για τη σωτηρία των τραπεζών | Δρόμος της Αριστεράς

Μνημονιακών αξιολογήσεων συνέχεια…

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Δημοσίευση: Εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς" Φύλλο 366,  1/7/2017

Αδιέξοδο βλέπουν οι αναλυτές – Εκκρεμούν ακόμα 113 προαπαιτούμενα

του Παύλου Δερμενάκη

Η πρώτη αξιολόγηση του 3ου μνημονίου απέφερε σε βάρος του λαού, πέρα από τα αρχικά προαπαιτούμενα, νέα μέτρα ύψους 3,2 δις ευρώ, εκτός από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια και άλλες «μεταρρυθμίσεις». Η δεύτερη αξιολόγηση ολοκληρώθηκε μετά από 9 μήνες διαπραγματεύσεων και απέφερε επίσης νέα μέτρα ύψους 6,5 δις ευρώ.

Με βάση το 3ο μνημόνιο πρέπει να ολοκληρωθούν πέντε ακόμα αξιολογήσεις, οι οποίες προφανώς θα συγχωνευτούν, αφού αντί να έχει ολοκληρωθεί τώρα η 4η, κατά τα αρχικά προβλεπόμενα, βρισκόμαστε μόλις στην 2η.

Στα κείμενα που δημοσιοποιήθηκαν την περασμένη βδομάδα από τους θεσμούς, περιγράφεται η επικαιροποιημένη κατάσταση του 3ου μνημονίου. Εκεί ξεκαθαρίζονται τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν μέχρι το καλοκαίρι του 2018 και παράλληλα αποσαφηνίζεται τι θα γίνει με τα πλεονάσματα μέχρι το 2060. Βέβαια αυτά δεν είναι τελικές διαπιστώσεις. Κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει ότι δεν θα υπάρξουν και νέες απαιτήσεις εκ μέρους των δανειστών στην πορεία των «διαπραγματεύσεων».

Δυσμενείς εκπλήξεις και παγκόσμιες πρωτοτυπίες

Στο θέμα των πλεονασμάτων ενημερωθήκαμε εκ των υστέρων για μία ακόμα αλλαγή προς το χειρότερο. Ειδικότερα αποφασίστηκαν πρωτογενή πλεονάσματα α) ύψους 3,5% για την περίοδο 2018-2022 (συνολικό ποσό 32 δις ευρώ), β) 3% για το 2023, και 2,5% για το 2024 (ήτοι 10 δις ευρώ) και γ) 2,2% (και όχι 2%) ετησίως από το 2025 έως το 2060 (συνολικά 144 δις ευρώ). Δηλαδή η κυβέρνηση συμφώνησε τα επόμενα 43 χρόνια να γίνει «αφαίμαξη» από την οικονομία ενός συνολικού ποσού ύψους 186 δις ευρώ (4,3 δις ευρώ ετησίως). Τα χρήματα αυτά θα βγαίνουν εκτός οικονομίας για να στηρίζουν τις αποπληρωμές των δανείων. Τα νούμερα αυτά και οι σχετικές αποφάσεις αποτελούν παγκόσμιες πρωτοτυπίες που δεν έχουν επιτευχθεί από καμιά χώρα στο παρελθόν. Στην περίπτωση της Ελλάδας δεν υπάρχει καμία οικονομική δυνατότητα για την επίτευξή τους και μάλιστα σε τέτοιο βάθος χρόνου.

Οι διεθνείς αναλύσεις είναι δυσοίωνες

Όπως ομολογούν διεθνείς αναλυτές: α) η Bloomberg, εκτιμά ότι η συμφωνία για την Ελλάδα δεν θα αποδώσει και αυτό το γνωρίζουν όλοι οι εμπλεκόμενοι, β) η Citibank θεωρεί απίθανη την ισχυρή ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, γ) το ΔΝΤ, με νεότερα στοιχεία του, αμφισβητεί την δυνατότητα επίτευξης των παραπάνω πλεονασμάτων και παράλληλα υποστηρίζει ότι οι ρυθμοί οικονομικής ανάπτυξης της χώρας δεν θα έχουν δυναμική ώστε να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση του προβλήματος του χρέους. Έτσι δεν μένει τίποτα άλλο παρά συνεχείς προβλέψεις νέων μέτρων για την επίτευξη των στόχων. Οι σχετικοί μηχανισμοί εποπτείας και ελέγχου ετοιμάζονται από τον ESM, όπως και η νομική βάση. Δηλαδή η χώρα «βγαίνει από το 3ο μνημόνιο» το καλοκαίρι του 2018, για να μπει αμέσως μετά σε διαρκές μνημόνιο μέχρι το 2060 και η κυβέρνηση πανηγυρίζει την επιτυχία της.

113 μέτρα μέχρι το καλοκαίρι του 2018

Όσον αφορά στα προαπαιτούμενα σε εκκρεμότητα, μέχρι το καλοκαίρι του 2018 ανέρχονται σήμερα σε 113 και περιγράφονται αναλυτικά στα κείμενα των θεσμών. Μια ανάγνωση των πρωτότυπων κειμένων στην αγγλική γλώσσα σε κάνει να συναισθανθείς πόσο αμελητέα υπόθεση θεωρούν τη χώρα μας και τον λαό της οι χαρτογιακάδες της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας. Αυτοί, οι χορτάτοι, με την ανοχή των εθελόδουλων μνημονικών κυβερνήσεων, ασελγούν στο σώμα του λαού και αποφασίζουν για την επιβολή νέων μέτρων.

Μεταξύ των 113 προαπαιτούμενων περιλαμβάνονται μέτρα όπως: α) Άμεση αύξηση των τιμολογίων της ΔΕΗ για να ενισχυθεί η κερδοφορία της, β) Ολοκλήρωση του επανυπολογισμού των συντάξεων με βάση τον νόμο Κατρούγκαλου. Δηλαδή εφαρμογή των μειώσεων και στις συντάξεις ΙΚΑ κ.λπ. και παράλληλα δημιουργία των προϋποθέσεων για τη μείωση του 2019 (κατάργηση προσωπικής διαφοράς δηλαδή μείον 18% της σύνταξης), γ) Πλήρης ανατροπή στη νομοθεσία για τα οικογενειακά, προνοιακά και αναπηρικά επιδόματα, δ) Αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου για την προκήρυξη απεργιών. Για την προκήρυξη απεργίας θα απαιτείται να ψηφίσουν υπέρ τουλάχιστον το 50,01% των μελών του σωματείου, ε) Κατάργηση των ελάχιστων φοροαπαλλαγών που έχουν απομείνει στην ελληνική νομοθεσία, στ) Αύξηση των ωρών διδασκαλίας των εκπαιδευτικών στα σχολεία, ζ) Εξορθολογισμός των εκπαιδευτικών προνομίων και επιδομάτων (!), η) Ολοκλήρωση απελευθέρωσης κλειστών επαγγελμάτων, θ) Οριστική διευθέτηση του ανοίγματος των καταστημάτων τις Κυριακές, ι) Ένταξη στο Υπερταμείο και άλλων δημόσιων επιχειρήσεων για ξεπούλημα, ια) Επιτάχυνση του ξεπουλήματος της Εγνατίας οδού, της διαχείρισης του φυσικού αερίου (ΔΕΣΦΑ), τμημάτων της ΔΕΗ κ.λπ.

Για κάθε νοήμονα πολίτη, που βιώνει τις συνέπειες όσων μεταρρυθμίσεων έχουν γίνει μέχρι τώρα, είναι σαφές ότι όλα αυτά μόνο ως «παράλογα μέτρα» μπορούν θα θεωρηθούν, σε μιά χώρα που ο μισός πλέον πληθυσμός της βρίσκεται στα όρια ή κάτω από τα όρια της φτώχειας. Και όμως ο εξ Αμερικής υπουργός κ. Παπαδημητρίου δηλώνει στο Bloomberg «… αυτή η κυβέρνηση έχει υλοποιήσει τόσες πολλές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις… και σύντομα θα γίνει κατανοητό ότι η Ελλάδα είναι μια κανονική χώρα». Για τον κ. Παπαδημητρίου οι μεταρρυθμίσεις που οδηγούν έναν λαό στην εξαθλίωση και στο ψάξιμο στα σκουπίδια μετατρέπουν την Ελλάδα σε κανονική χώρα…

Πηγή:  Μνημονιακών αξιολογήσεων συνέχεια… | Δρόμος της Αριστεράς

Νέα μεγαλύτερα δεσμά για τη χώρα

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Δημοσίευση: Εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς" Φύλλο 365,  24/6/2017

Μια αποκαλυπτική αποτίμηση των αποφάσεων του Eurogroup στις 15/6

του Παύλου Δερμενάκη

Η κυβέρνηση έπαιξε μία ακόμα παράσταση σε βάρος του λαού και της χώρας που έληξε την περασμένη Πέμπτη 15/6 στη συνεδρίαση του Eurogroup. Με τη νηφαλιότητα της μίας βδομάδας μετά και υπό το φως των γεγονότων που έχουν ακολουθήσει και αποσαφηνίζουν περισσότερο το θέμα, μπορούμε να προχωρήσουμε σε μια αξιολόγηση των σχετικών αποφάσεων πιο αναλυτικά σε σχέση με το προηγούμενο φύλλο του Δρόμου.

Τι ζήταγε και τι πήρε η κυβέρνηση

Όπως είχε προσδιορίσει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δ. Τζανακόπουλος (7/6/2017) η κυβέρνηση ζητούσε μια «καθαρή λύση η οποία θα πρέπει να τηρεί 3 βασικές αρχές:

1. Να προσδιορίζει τέτοια μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος ώστε οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες να μην υπερβαίνουν μεσοπρόθεσμα το 15% του ΑΕΠ.
2. Τα μέτρα αυτά να δίνουν τη δυνατότητα σε όλους τους θεσμούς (και την ΕΚΤ) να προχωρήσουν σε θετικές μελέτες βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους.
3. Να προσδιορίζει συγκεκριμένες παρεμβάσεις που θα ενισχύουν την ανάπτυξη».

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, στο υπουργικό συμβούλιο στις 13/6/2017, συγκεκριμενοποίησε τα μέτρα για το χρέος απειλώντας ότι αν χρειαστεί θα θέσει το θέμα στη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. ως εξής:

«Πρώτον τα αναγκαία μέτρα για το χρέος: α) Η περίοδος χάριτος για τα επιτόκια, β) Η επέκταση των ωριμάνσεων ομολόγων, γ) Επιστροφή κερδών από τα ελληνικά ομόλογα που διακρατεί η ΕΚΤ.

Δεύτερον, οι ρυθμοί ανάπτυξης.

Τρίτον, τα πρωτογενή πλεονάσματα.

Εμείς διεκδικούμε τα χαμηλότερα δυνατά πλεονάσματα ώστε να έχουμε λύση κοινωνικά βιώσιμη».

Τι πέτυχαν από όλα αυτά; Απολύτως τίποτα θετικό.

Τα όποια μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος θα είναι στο πλαίσιο της απόφασης του Eurogroup της 25ης Μαΐου 2016 (δηλαδή έχουν περιγραφεί σε γενικές γραμμές εδώ και ένα χρόνο) και θα εφαρμοστούν, όπως προβλέπεται, «στο τέλος του προγράμματος, υπό την προϋπόθεση της επιτυχούς εφαρμογής του και στο βαθμό που είναι αναγκαίο…». Το πώς από μια τέτοια διατύπωση και όλα τα παρεμφερή ασαφή ευχολόγια, που περιλαμβάνει η απόφαση του Eurogroup, η κυβέρνηση διαπίστωσε ότι υλοποιήθηκαν οι στόχοι που είχε θέσει, μόνο ένας παραμυθάς μπορεί να κατανοήσει…

Βέβαια πέτυχαν και κάτι σε σχέση με τους στόχους… Μόνο που ήταν αυτογκόλ…. «Το Eurogroup καλωσορίζει τη δέσμευση της Ελλάδας να διατηρήσει πρωτογενές πλεόνασμα του 3,5% του ΑΕΠ έως το 2022 και από εκεί κι έπειτα… ένα πρωτογενές πλεόνασμα ίσο ή μεγαλύτερο, αλλά κοντά στο 2% του ΑΕΠ, στην περίοδο από το 2023 έως το 2060.» Κοινώς βγάλαμε τα μάτια μας μόνοι μας…

Η κυβέρνηση της «αριστεράς» που έχει εντολή μέχρι το Σεπτέμβριο 2019, δέσμευσε το λαό και τη χώρα σε μνημονιακές πολιτικές μέχρι το 2060, δηλαδή για τις επόμενες 10 τουλάχιστον κυβερνητικές θητείες. Αυτή είναι η επιτυχία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ λίγες ώρες μετά τις πρωθυπουργικές δηλώσεις ότι «εμείς διεκδικούμε τα χαμηλότερα δυνατά πλεονάσματα ώστε να έχουμε λύση κοινωνικά βιώσιμη»!

Οι διεθνείς αναλυτές παρουσιάζουν την «τρύπα στο νερό»

Όλοι οι διεθνείς αναλυτές, σχολιάζοντας την απόφαση του Eurogroup και το τι πέτυχε η κυβέρνηση κάθε άλλο παρά τη θεωρούν θετική.

Η Ελλάδα πήρε «λιγότερα από αυτά που είχε επιδιώξει» ενημέρωσε τους διεθνείς επενδυτές το παγκόσμιο οικονομικό δίκτυο Bloomberg. Οι αναλυτές της Citigroup χαρακτήρισαν την απόφαση ως «αντίγραφο της συμφωνίας του περασμένου Μαΐου», θεωρούν ότι το χρέος παραμένει μη βιώσιμο και εκτιμούν ότι «το Ελληνικό δράμα δεν τελειώνει». Στη Société Générale θεωρούν ότι η απόφαση ακολουθεί τη λογική «προσποιήσου και παράτεινε» και εκτιμούν ότι η Ελλάδα θα χρειαστεί νέο μνημόνιο. Οι αναλυτές της BNP εκτιμούν ότι η συμφωνία διατηρεί την αβεβαιότητα των επενδυτών γύρω από την Ελλάδα.

Κοινή συνισταμένη όλων των αναλύσεων είναι η πεποίθηση ότι η Ελλάδα δεν θα ενταχθεί στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ, αφού δεν έχουν αποφασιστεί σαφή μέτρα προς εφαρμογή που θα καθιστούν το χρέος βιώσιμο. Συνεπώς, δεν θα ωφεληθεί από αυτόν το μηχανισμό όσον αφορά την όποια μείωση των επιτοκίων, για να διευκολυνθεί να βγει στις αγορές.

Ανεξάρτητα από την ποιότητα και τη σκοπιμότητα των εκτιμήσεων των παραπάνω οργανισμών, χρειάζεται να σημειωθεί ότι οι εκτιμήσεις αυτές έχουν ιδιαίτερη σημασία στις διεθνείς αγορές, καθώς επηρεάζουν τη ροή των επενδύσεων και φυσικά τα μεγέθη επιτοκίων, αποδόσεων κ.λπ.

Οι ίδιες οι αγορές στην πράξη δήλωσαν: κανένα φως

Όμως, και οι ίδιες οι αγορές έστειλαν τα δικά τους άμεσα μηνύματα προς την κυβέρνηση σχετικά με το τι μπορεί να περιμένει όταν θα βγει να τις «συναντήσει». Η έκφραση «άνθρακες ο θησαυρός» αποτυπώνει πλήρως την «επιτυχία» της κυβέρνησης. Η έμμεση έκφραση του επιτοκίου δανεισμού, μέσω του spread για το 10ετές ομόλογο, καταγράφει μια οριακή θετική μεταβολή. Κινείται στο 5,6% βελτιωμένο κατά μόλις 0,3%-0,4%. Επί της ουσίας, επέστρεψε στο επίπεδο που ήταν πριν από το Eurogroup του Μαΐου 2017 ή στην περίοδο του καλοκαιριού 2014.

Αυτή η περιορισμένη βελτίωση κάθε άλλο παρά καλό σημάδι μπορεί να θεωρηθεί στην προσπάθεια της κυβέρνησης για έξοδο στις αγορές και άμεσο δανεισμό. Και επειδή αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά στο «κουαρτέτο», ετοιμάζουν το νέο πακέτο «δανεισμού». Προτείνουν τη δέσμευση ενός ποσού από μελλοντικές χρηματοδοτήσεις ή τα αδιάθετα υπόλοιπα της τρέχουσας δανειακής σύμβασης, ως εγγύηση τελικής χρηματοδότησης, αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, με την έξοδο της Ελλάδας στις αγορές. Ανοίγεται έτσι ο δρόμος για τα νέα μνημόνια του άμεσου μέλλοντος.

Τα νούμερα για το χρέος είναι αδυσώπητα

Το δημόσιο χρέος όταν ξεπεράσει κάποια όρια, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της Ελλάδας, δεν αντιμετωπίζεται με ευχές και κομψές δηλώσεις, όπως συμβαίνει εδώ και δύο χρόνια με τα παιχνίδια κυβέρνησης-θεσμών. Όποια σοβαρή ανάλυση και αν κοιτάξει κάποιος, από όσα βγαίνουν στη δημοσιότητα, το συμπέρασμα είναι ένα και μοναδικό: «το Ελληνικό δημόσιο χρέος είναι εξαιρετικά μη βιώσιμο». Αυτή την εκτίμηση αποτυπώνουν τα νούμερα για την πορεία του χρέους που έχουν επεξεργαστεί τόσο το ΔΝΤ όσο και η Κομισιόν.

Η ανάλυση για το χρέος που παρουσιάστηκε από την Κομισιόν στο τελευταίο Eurogroup κατέληγε στο συμπέρασμα ότι, με βάση τις τρέχουσες παραδοχές, το ελληνικό χρέος το 2060 θα φτάσει στο 241,4% του ΑΕΠ από 177,5% που είναι σήμερα. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι από 320 δισ. θα εκτοξευθεί στα 435 με 450 δισ. σε σημερινές αξίες! Φυσικά, η εξυπηρέτηση ενός τέτοιου χρέους σημαίνει την απόλυτη οικονομική εξόντωση του λαού και της χώρας. Αυτές είναι οι επιτυχίες όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων, για τις οποίες έχουν πάρει τόσα εύσημα από τους δανειστές. Αφήνουν για τις επόμενες γενιές μόνο στάχτες από μια καμένη χώρα.

Επιπλέον, είναι κρίσιμο να έχουμε μια πιο καθαρή εικόνα τι σημαίνουν τα πλεονάσματα που προαναφέραμε για την οικονομική μας κατάσταση. Για να επιτευχθεί το 3,5% πλεόνασμα στην περίοδο 2018-2022 μόνο ο ΦΠΑ θα πρέπει να αυξάνεται κάθε χρόνο κατά 3,5 δισ. ευρώ κι επειδή κάτι τέτοιο δεν θα είναι λογικό να συμβαίνει, σχεδιάζονται νέες περικοπές κάθε είδους σε εισοδήματα και βέβαια νέοι φόροι.

Ο παραλογισμός όλων αυτών των στόχων για πλεονάσματα και των συνοδευτικών μέτρων καταγράφεται από μια σειρά αναλυτές. Το αμερικάνικο ινστιτούτο Peterson χαρακτηρίζει την απόφαση του Eurogroup ως «δημοσιονομικό ζουρλομανδύα». Σημειώνει, δε, ότι δεν επιτεύχθηκε ποτέ, «σε καμία χώρα, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο πρωτογενές πλεόνασμα άνω του 2% για μια περίοδο 40 ετών». Και όμως ο «αριστερός» Τσίπρας δέσμευσε τη χώρα φιλοδοξώντας να ξεπεράσει τις αντίστοιχες «επιτυχίες» Τσαουσέσκου με τη γνωστή κατάληξη…

Το Bloomberg αξιολογώντας τη δέσμευση για υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2060 εκτιμά «η ιδέα ότι η Ελλάδα μπορεί να διατηρήσει αυτό τον βαθμό ελέγχου των δημοσιονομικών για τα επόμενα 40 χρόνια είναι γελοία».

Και ακολουθούν οι επόμενες 5 αξιολογήσεις και τα 113 προαπαιτούμενα!

Ενώ μένουν ακόμα 5 αξιολογήσεις από τους δανειστές (κάποιες θα συγχωνευτούν) η κυβέρνηση έχει δώσει το στίγμα της κάνοντας αποδεκτά όλα όσα απαιτούν κάθε φορά.

Μόλις προχτές είδε το φως της δημοσιότητας η νέα λίστα με τα 113 σκληρά προαπαιτούμενα που έχει υποχρέωση να νομοθετήσει η κυβέρνηση μέχρι το τέλος του πρώτου εξαμήνου του 2018. Μεταξύ των παρεμβάσεων που πρέπει να υλοποιηθούν, ώστε να ολοκληρωθεί επιτυχώς το πρόγραμμα, είναι η ευθυγράμμιση των αντικειμενικών αξιών με τις τιμές αγοράς έως τον Δεκέμβριο, οι νέες αλλαγές στο καθεστώς του ΦΠΑ, η αλλαγή στον συνδικαλιστικό νόμο ώστε οι απεργίες να προκηρύσσονται με το 50% των μελών των σωματείων, πλήρης ανατροπή του χάρτη των κοινωνικών επιδομάτων, καθώς και το άνοιγμα όσων επαγγελμάτων παραμένουν ακόμη κλειστά.

Στον τομέα της Υγείας, καθιερώνεται ο οικογενειακός γιατρός έως τον Δεκέμβριο του 2017 και αναθεωρείται το πλαίσιο ελέγχου των δαπανών του ΕΟΠΥΥ.

Επίσης, αυξάνονται οι ώρες διδασκαλίας για τους δασκάλους και τους καθηγητές, αλλάζουν οι όροι χορήγησης των αναπηρικών και των οικογενειακών επιδομάτων, ενώ ορίζονται οι όροι και οι προϋποθέσεις για την κινητικότητα στο Δημόσιο, καθώς και την επιλογή προϊσταμένων.

Ακόμη, εντός του Ιουλίου θα πρέπει να λήξει οριστικά το θέμα με τις χρεώσεις της ΔΕΗ για τις Υπηρεσίες Κοινής Ωφέλειας (ΥΚΩ).

Συνολικά ο κατάλογος περιλαμβάνει 113 προαπαιτούμενα, εκ των οποίων τα 95 θα πρέπει να υλοποιηθούν μέσα στο 2017 στο πλαίσιο της 3ης και της 4ης αξιολόγησης.

Συνεπώς, δεν έχουμε τελειώσει ακόμα όσον αφορά την επιβολή μέτρων σε βάρος του λαού και της χώρας. Το βάθεμα του μνημονιακού καθεστώτος, η αποικιοποίηση της χώρας, η υποδούλωση του λαού έχουν ακόμα μέλλον… χάρις στις επιτυχίες της «κυβέρνησης της αριστεράς».

Πηγή:  Νέα μεγαλύτερα δεσμά για τη χώρα | Δρόμος της Αριστεράς