Η πραγμάτωση του μοντέλου χώρα-αποικία

Γιατί η τρόικα πιέζει τώρα για την άρση της απαγόρευσης των πλειστηριασμών και πόσο αυτό αφορά τη «σωτηρία» των τραπεζών

Δημοσίευση: Εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς" 23.11.2013

του Παύλου Δερμενάκη

Στην προσπάθειά τους να περιορίσουν τη ραγδαία αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων τρόικα και κυβέρνηση προχωρούν με τα μέχρι στιγμής δεδομένα στην άρση της απαγόρευσης των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας από 1/1/2014. 

Μπροστά στο συνεχές αδιέξοδο των μη εξυπηρετούμενων δανείων, ο πρώην τραπεζίτης και νυν υπουργός Οικονομικών κ. Στουρνάρας υπερασπίστηκε την άποψη για την απελευθέρωση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, επισημαίνοντας ότι «εάν δεν κάνουμε κάτι, θα καταρρεύσουν οι τράπεζες» (δηλώσεις του στη Real News 18/8/2013).

Συνεπώς, με τους πλειστηριασμούς, κατά τον κ. Στουρνάρα και την τρόικα, δεν θα καταρρεύσουν οι τράπεζες. Βέβαια, αν θα καταρρεύσει η ελληνική κοινωνία αυτό δεν τους απασχολεί. Για μία ακόμα φορά αδιαφορούν για την κατάσταση της κοινωνίας και βάζουν ως στόχο να σώσουν τις τράπεζες, όπως κάνουν συνεχώς εδώ και 4 χρόνια με τα συνεχή μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους.
Όμως, αλήθεια, θα «σωθούν» οι τράπεζες αν ξεκινήσουν οι πλειστηριασμοί; Για όποιον διαθέτει «κοινό νου» η απάντηση είναι ότι όχι μόνο δεν θα βοηθήσει τις τράπεζες η άρση των πλειστηριασμών, αλλά θα τους δημιουργήσει πολύ περισσότερα προβλήματα, μάλιστα σε πολλά επίπεδα, από όσα ελπίζουν κάποιοι ότι θα λύσει.

Κατ’ αρχήν να θυμηθούμε ότι αυτοί που πρώτοι πρότειναν στην τότε κυβέρνηση, το 2010, την απαγόρευση των πλειστηριασμών ήταν οι ίδιοι οι τραπεζίτες μέσω της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών (ΕΕΤ). Πρόσφατα (Ιούνιος 2013) ο γενικός γραμματέας της ΕΕΤ, κ. Γκόρτσος, δήλωσε: «Πρέπει, όμως, να πω ότι σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει πίεση της Ένωσης προς την κυβέρνηση για το θέμα» (των πλειστηριασμών), και πρόσθεσε ότι «οι τράπεζες δεν θα ήθελαν σε καμία περίπτωση να μαζέψουν ακίνητα όπως μαζεύονταν στο παρελθόν τα αυτοκίνητα».

Είναι σαφές ότι οι τράπεζες στη περίοδο της κρίσης, η οποία είναι πολύ πιο οξυμμένη στον κατασκευαστικό τομέα ιδίως των κατοικιών, με 250.000 περίπου απούλητα διαμερίσματα, με πτώση των τιμών κατά 35% από τον τέλος του 2008, που ήταν το υψηλότερο σημείο τιμών, με τα προβλήματα που δημιουργούν οι συνεχώς διογκούμενοι φόροι στην ακίνητη περιουσία, δεν θα ήθελαν να ανοίξει το θέμα των πλειστηριασμών. Οι λόγοι είναι προφανείς. Η πραγματοποίηση πλειστηριασμών σε αυτές τις συνθήκες θα έχει ως συνέπεια την ακόμα μεγαλύτερη πτώση των τιμών των ακινήτων, πράγμα το οποίο θα επιβαρύνει αμέσως της τράπεζες, καθώς θα πρέπει να αναπροσαρμόσουν προς τα κάτω τις αξίες των ακινήτων που έχουν ως εγγύηση για τα δάνειά τους και συνεπώς να προχωρήσουν σε νέες δεσμεύσεις κεφαλαίων τους (προβλέψεις) για να ανταποκρίνονται στο δείκτη φερεγγυότητας. 

Βέβαια, υπάρχουν, και ορισμένα στελέχη τραπεζών που συζητούν το θέμα των πλειστηριασμών θεωρώντας ότι με αυτο τον τρόπο θα πιεστούν κάποιοι από το φόβο να μη χάσουν το σπίτι τους και θα «βρουν» τρόπο να πληρώσουν τις δόσεις των δανείων. Η άποψη αυτή είναι παιδαριώδης καθώς αγνοεί την πραγματική κατάσταση της κοινωνίας. Όταν ο πολίτης δεν έχει χρήματα για να επιβιώσει στοιχειωδώς είναι «ηλίου φαεινότερο» ότι δεν έχει χρήματα να πληρώσει τα δάνεια και φυσικά κανείς από τα λαϊκά στρώματα δεν κάνει «μεγάλη ζωή» για να μπορεί να περικόψει από κάπου ώστε να πληρώσει τις δόσεις. Αδιάψευστοι μάρτυρες γι’ αυτήν την κατάσταση είναι η συνεχής πτώση των δεικτών και της κατανάλωσης.

Συμπερασματικά: α) Η κοινωνία συνεχώς βυθίζεται οικονομικά και όχι μόνο, άρα δεν υπάρχουν χρήματα για να αποπληρωθούν τα δάνεια -οποιαδήποτε πίεση και αν ασκηθεί προς τα νοικοκυριά και β) η απελευθέρωση των πλειστηριασμών όχι μόνο δεν θα βοηθήσει τις τράπεζες αλλά θα τους δημιουργήσει μεγαλύτερα προβλήματα. 

Συνεπώς, μένει το ερώτημα για ποιο λόγο η τρόικα ζήτησε και επιμένει στην άρση της απαγόρευσης των πλειστηριασμών. Η απάντηση πρέπει να αναζητηθεί στην κατεύθυνση του νέου «μοντέλου χώρας» που προβάρεται στην Ελλάδα. Να αποτελούν οι κάτοικοί της τους ενοικιαστές της χώρας τους και τους υπηρέτες των ιδιοκτητών που θα την έχουν επί της ουσίας εξαγοράσει. Είναι γνωστές οι βλέψεις των ξένων όχι φυσικά για τα διαμερίσματα στην Κυψέλη και το Παγκράτι αλλά για τα εξοχικά, τον αιγιαλό και κάθε τι που μπορεί να τους αποδώσει, προοπτικά, πολύ μεγαλύτερη αξία από το αρχικό ποσό της «επένδυσης»-εξαγοράς αντί πινακίου φακής. Φυσικά, ακόμα και τα διαμερίσματα στην Κυψέλη και το Παγκράτι μπορεί να αποτελέσουν ένα καλό «επενδυτικό» πλάνο-εξαγορά, προκειμένου στη συνέχεια να τα ενοικιάζουν στους «ιθαγενείς». 

Στο σκηνικό, δε, αυτό θα πρέπει να συμπεριληφθούν και τα αρπακτικά των διαφόρων funds που είτε έχουν ήδη εξαγοράσει τμήματα των δανειακών χαρτοφυλακίων των τραπεζών είτε είναι σε διαπραγματεύσεις για την εξαγορά και άλλων. Τα δάνεια αυτά τα εξαγοράζουν σε μία αξία της τάξης από 10-30% της ονομαστικής αξίας των δανείων, ανάλογα με την αξία των εγγυήσεων που τα συνοδεύουν. Συνεπώς η τρόϊκα με τις απαιτήσεις της προς την «κυβέρνηση-υποχείριο» («μη λέτε ότι δεν θα πάρετε μέτρα γιατί θα τα πάρετε» είπε πρόσφατα σε κρατικούς λειτουργούς παρουσία του κ. Στουρνάρα ο «πολύς» κ. Τόμσεν) εξυπηρετεί, σε πρώτο βαθμό, τα σχέδια αυτών των funds και στη συνέχεια όλων αυτών που από πίσω τους προσδοκούν μια καλή επένδυση στην Ελλάδα, είτε για να έχουν κάποιο εισόδημα, είτε για να περνούν στις διακοπές τους, είτε για την περίοδο της σύνταξής τους.

Να θυμηθούμε, εδώ, ότι σύμφωνα με τους σχεδιασμούς του Χίτλερ για την Ευρώπη μετά τον πόλεμο, τον οποίο πίστευε ότι θα κερδίσει, η Ελλάδα προοριζόταν για τόπος διακοπών-αναψυχής ορισμένων μηνών για τα στρατεύματά του που την υπόλοιπη περίοδο θα «έλεγχαν την κατάσταση» στις κατακτημένες χώρες. 

Η «δουλειά» για την αλλαγή στην ιδιοκτησία της ακίνητης περιουσίας στήνεται μεθοδευμένα και επειδή οι τροϊκανοί έχουν «μελετήσει» το θέμα δεν αρκούνται μόνο στους πλειστηριασμούς, αλλά ζητούν παράλληλα και την αλλαγή του νομικού καθεστώτος των πλειστηριασμών, με πρώτο ζήτημα την κατάργηση ως τιμής έναρξης ενός πλειστηριασμού την αντικειμενική αξία του ακινήτου. Δηλαδή, να πιεστούν οι τιμές ακόμα περισσότερο πριν αρχίσει η διαδικασία πλειστηριασμού. Ο καθένας μπορεί να καταλάβει τι πραγματικά θα σημαίνει αυτό, τόσο για την αξία των ακινήτων όσο και για τα νοικοκυριά. Οι τιμές θα καταβαραθρωθούν και τα νοικοκυριά ακόμα και μετά τον πλειστηριασμό του σπιτιού τους θα συνεχίζουν να χρωστούν ένα μεγάλο ποσό στην τράπεζα…